Deze week toert er een FIFA-commissie rond door België en Nederland. Deze commissie moet beoordelen of de buurlanden geschikt zijn om het WK Voetbal van 2018 of 2022 te organiseren. Vóór 2000 zouden de kansen erg klein zijn voor beide landen. Door de perfecte organisatie van het EK Voetbal in 2000 staan de beide landen er nu veel beter voor. Toch was er paniek de afgelopen weken op de burelen van de nationale voetbalbonden en het organisatiecomité. Volksvertegenwoordigers kwamen in het verweer tegen de eisen die gesteld worden door de FIFA en de toezeggingen die zijn gedaan in het bidbook. De kritiek kwam natuurlijk op een slecht moment, maar had het organisatiecomité dat niet kunnen voorzien? Waarom werd er niet pro-actief gecommuniceerd?
Het WK Voetbal in Zuid-Afrika heeft veel mensen de ogen geopend over de handelswijze van de FIFA. Vooral de rel rond de Bavaria Babes toonde aan dat op verzoek van de FIFA mensen gearresteerd werden omdat zij in de ogen van een voetbalfederatie het verkeerde jurkje hadden aangetrokken. Het leverde verontwaardiging en woede op bij de volgers van het WK. Maar niet bij de KNVB of het organisatiecomité. De officials onthielden zich van commentaar, bang om de gunst van de Blatter en zijn FIFA-collega's te verliezen. Het Nederlandse volk uitte zich wel op websites, weblogs en twitter. De Wereldvoetbalbond werd regelmatig aangeduid als MAFIFA. Dit kan de KNVB toch niet zijn ontgaan? Op dat moment had de KNVB moeten schakelen en actief gaan communiceren over de misverstanden die er volgens de bond zijn over de toezeggingen in het bidbook. Dat doen ze namelijk nu ook, onder ander in de Volkskrant, met argumenten die toen ook bekend waren. Helaas toonde de KNVB dat zij op een andere planeet leeft. Er gebeurde gewoon niets. De KNVB had de actie van de FIFA moeten veroordelen en door moeten pakken door aan te geven dat daar met de FIFA goede afspraken over worden gemaakt. Daarmee had zij de discussie voorkomen die er nu gevoerd wordt of in ieder geval de discussie eerder kunnen voeren zonder de druk van de bezoekende commissie.
Je ziet het vaker bij grote instellingen en bedrijven. De angst om pro-actief te communiceren omdat men bang is daarmee een discussie te ontketenen. Maar op het moment dat je zelf de discussie ontketent heb je ook zelf de regie in handen, zowel qua timing als inhoud.