"We zijn begonnen" roept Youp via allerlei mediakanalen. Met deze kreet bindt Youp de strijd aan met grote telecombedrijven en hun klantenservices. Maar niet alleen de telecombedrijven, maar alle grote ondernemingen die service aan klanten zouden moeten geven. Ik zie echter wel een probleem voor de Nederlandse consument. Youp heeft een probleem gehad met T-Mobile, mijn goede vriend Jaap Sluis met KPN en ik met Vodafone. Wij hebben alle drie social media ingezet om ons ongenoegen te uiten. Youp schreef een column, Jaap schreef zijn ervaringen op zijn website en ik gebruikte ook mijn eigen weblog om iets aan de kaak te stellen. Zover ik weet werden de problemen opgelost. Maar als elk telecombedrijf hetzelfde slechte serviceniveau heeft. Waar moet je dan naar toe?

Het begon als een klein nieuwsfeit. De Hannie Schaftschool, vernoemd naar de Haarlemse verzetsheldin Hannie Schaft, in de Haarlemse Linschotenstraat wil van naam veranderen om een nieuwe start te maken. Blijkbaar is het imago van de school onvoldoende. Na een artikel in het Haarlems Dagblad en naar aanleiding van reacties op Twitter ontstond er protest. Inmiddels heeft de naamsverandering ook al NOS Teletekst gehaald en is het nationaal nieuws geworden. Ik mocht ook mijn mening geven in het Haarlems Dagblad. Ik vind het van weinig kennis van zaken getuigen als je de naam van de school wilt veranderen om je imago op te poetsen. Zijn het puur sentimentele gevoelens of zijn er ook rationele redenen om de school gewoon de naam te laten behouden?

Vrijheid van meningsuiting is een grondrecht. Daar is eigenlijk ook nooit echt een discussie over geweest. Tot een aantal jaren geleden de moorden op Pim Fortuyn en Theo van Gogh plaatsvonden. Bekende Nederlanders met een mening die op lafhartige wijze de mond werden gesnoerd. Tot hoe ver gaat vrijheid van meningsuiting? Is er een grens? Waar stopt de vrijheid?

Dinsdagavond was De Wereld Draait Door weer spraakmakend. Een 'gesprek' over de journalistiek in Nederland tussen Pieter Storms en Jort Kelder onder leiding van Matthijs van Nieuwkerk. In mijn ogen ontstijgt het niveau van de journalistiek in Nederland vele malen het niveau van dit gesprek. Het was vooral bekvechten tussen twee personen die elkaars bloed wel kunnen drinken en een discussieleider die niet kon of wilde ingrijpen. Na meer dan elf minuten elkaar in de rede vallen was er eigenlijk maar heel weinig verteld over de stand van zaken binnen journalistiek Nederland. Een goede discussie moet afgesloten worden met een conclusie. Dat gebeurde niet, maar wat was de conclusie van dit debat?